Isolde Lasoen(BE)
Isolde Lasoen is niet alleen drummer bij DAAN, Absynthe Minded en tal van andere projecten, maar ook een veelzijdige muzikante, zangeres, tv-persoonlijkheid én frontvrouw van haar eigen band. Als simpelweg Isolde Lasoen – voortaan mét achternaam maar nog steeds begeleid door haar vaste muzikanten – geeft ze een nieuwe wending aan haar solocarrière, met een nieuwe plaat die eraan komt.
De kiem van ‘la nouvelle Isolde’ is terug te voeren tot 2021 en haar versie van ‘The Four Horsemen’, de culthit van Aphrodite’s Child, de progrockband van Vangelis en Demis Roussos. Ze stond er maanden hoog mee in de Vox-lijst van Radio 1 en zelfs meerdere weken op 1. Dat succes gaf haar de goesting om aan een nieuwe (ze noemt het zelf ‘excentrieke’) soloplaat te werken en daarbij helemaal haar eigen ding te doen. Al haar invloeden, alles waar ze van houdt, laat ze doorsijpelen: van haar opleiding als jazzdrummer over soundtrack en psychedelica tot progressieve rock, oude funk en Franse muziek uit de jaren 70. Terwijl ze voor zowat alles in haar leven houdt van less is more, laat ze zich in haar muziek volledig gaan, met rijke arrangementen, een uitgebreid instrumentarium, dramatische harmonieën, bombast en epische melodieën.
Haar rol als drummer schuift ze ook meer naar voren, omdat ze voelt dat het de motor is van alles wat ze doet in de muziek. “Ik vind het zo bevrijdend als ik de microfoon live kan wegdraaien en niet aan zang of tekst hoef te denken.” Samen met producer Tobie Speleman heeft ze dan ook heel hard gewerkt aan de juiste drumsounds. En alle songs zijn gecomponeerd vanuit de drums, vibrafoon en haar eigen stem als instrument, die haar signature sound is geworden en gelaagde melodieuze lijnen vormt die vaak de hooks van de songs definiëren. Al zingt ze natuurlijk ook lyrics, soms in het Engels, soms in het Frans, waarbij de geest van Gainsbourg, zowel Serge als Charlotte, nooit ver weg is, of die van Air ten tijde van Moon Safari.
Vanuit haar DIY ethiek schreef, componeerde, styleerde en bekostigde Isolde deze plaat opnieuw helemaal zelf, maar liet zich in studio omringen door haar getalenteerde muzikanten. Wietse Meys schreef de sublieme arrangementen voor strijkers en blazers.
De 10 tracks variëren van jazzy, melancholisch, psychedelisch, donkerromantisch en groovy tot poppy en alles daartussen. Ze baden in de filmische sfeer van Morricone, Mancini, François De Roubaix of vroege John Barry, ademen de obscure barokpop van David Axelrod en worden overgoten met een vleugje indie à la Goldfrapp of Sebastien Tellier. “Ik heb 100% mijn goesting gedaan, deze plaat is 100% IK.”