Briqueville^(BE)

De Belgische scene voor harde gitaarmuziek is meer dan ooit een broeihaard van talent. Uit die hoop steekt B R I Q U E V I L L E – de spaties tussen de letters zijn deel van hun alias – er bovenuit als één van de meest intrigerende en meeslepende bands. De meditatieve loomheid van hun muziek en de nauwgezette uitwerking van de visuele aspecten van hun verbluffende live ‘rituelen’ zijn even ontzagwekkend als uitdagend. Nadat ze in 2017 hun instrumentale opus II  en in 2020 Quelle op de wereld loslieten, is het kwintet uit het Waasland eindelijk klaar met hun derde album, IIII, een van de eerste echte pandemie-releases op Pelagic.

B R I Q U E V I L L E is een band gehuld in mysterie. De zwarte Nazgûlgewaden en gouden maskers die alle leden op het podium dragen, geven hun performance iets occult mee... maar de band is niet bezig met het najagen van die andere geest (GHOST). Ze dragen hun maskers al meer dan 10 jaar en doen dat zelfs tijdens repetities. De anonimiteit creëert gelijkheid en voorkomt de verafgoding van een persoonlijkheid... En het maakt het makkelijker om van bandleden te wisselen zonder dat iemand het opmerkt. 

Leden van B R I Q U E V I L L E waren actief in verschillende andere bands uit de lokale jazz, electro en metalscene toen ze elkaar meer dan 10 jaar geleden ontmoetten in een schoolgebouw, samengebracht door de gedeelde ambitie om een improvisatie op te bouwen rond één noot. “Om dit anoniem te doen en de concentratie van het publiek bij de muziek te leggen, besloten we om met maskers aan te spelen,” legt een bandlid uit. Bij het verlaten van het gebouw na de sessie, kwamen ze een oude man tegen die hen een verhaal vertelde over een zoon die zijn vader jaren geleden vermoord had aan de ingang van de school. Hij haalde er zelfs een krantenartikel bij om zijn verhaal kracht bij te zetten waarna hij verdween. “Dat verhaal is blijven hangen. We bleven onszelf afvragen waarom iemand een artikel in zijn portefeuille zou houden over een vadermoord van zeventig jaar geleden. Het enige dat we konden bedenken was dat deze man de zoon uit het verhaal moest geweest zijn. Misschien was het onze verbeelding die in overdrive ging maar de grootouders van een van onze bandleden kon ons wel verzekeren dat de moord echt gebeurd was. De oude man hebben we nooit meer teruggevonden.”

• "Over de band, die de personencultus schuwt, mag bitter weinig geweten zijn maar hun songs denderen als een pletwals door je gehoorgang met slepende composities die naar bloed smaken." - De Morgen

• "Briqueville is: zwartgeblakerde soundscapes, kostenefficiënte metaldrums, sludge, doom, en daartussen enkele zonevreemde flarden classic rock. - HUMO

• "Hun landschap van verschroeide aarde en grijze lucht ligt bezaaid met de zware metalen van Mastodon en de zwartgeblakerde zielen van Swans." - De Standaard 

• "Repetitieve riffs, onheilspellende noise en bezwerende gezangen." - Enola

• "...een gevarieerde audiotrip die voor liefhebbers van filmische en epische rock niet te versmaden is.“ - RockTribune

• "Er zit behoorlijk wat vernuft in de originele psychedelische onderlijntjes en plotse repetitieve vocale drones - getuige een compositie van tien minuten die al na luisterbeurt één onder je vel zit." - Indiestyle