Damien Jurado^(US)

Alhoewel hij nooit volledig doorgebroken is, heeft folk singer/songwriter Damien Jurado uit Seattle heimelijk toch een ijzersterke reputatie in de indie scene opgebouwd. Ondertussen is de cultlegende al 15 jaar bezig en heeft hij niet minder dan 10 straffe albums op zijn naam staan. Beginnen deed hij in 1989 bij een aantal lokale punkbands. In één daarvan, Coolidge, speelde hij samen met Pedro The Lion mastermind David Bazan gesmeerde punk met een christelijk kantje de ether in. Midden jaren '90 besloot hij dan toch de solotoer op te gaan met zijn eigen simpele folkdeuntjes die hij uitbracht op zijn eigen cassette label Casa Recordings. Hiermee trok hij de aandacht van de invloedrijke Sunny Day Real Estate zanger Jeremy Enigk die hem aan de bak hielp bij Sub Pop Records, het vermaarde label waar ook o.a. Afghan Whigs, Low en The Shins al tekenden. 

Na twee 7" releases, Motorbike en Trampoline, debuteerde Jurado in 1997 met zijn eerste full album, Waters Ave S. Potten breken deed hij echter pas met zijn tweede alomgeprezen plaat in 1999: Rehearsals for Departure, waarover Pitchfork het volgende te zeggen had: "he's doing a brand new dance in the songwriting aisle. Jurado's new songs seem far more inspired by the introspective stylings of Springsteen or Neil Young than smiley pop stars." 

Jurado's minimalistische folk-pop en fragiele vocals in combinatie met simpele doch hartroerende lyrics vestigden hem dus vrijwel meteen als een singer/songwriter van eerste klasse. Hoewel dit een goed recept bewees te zijn, hield de man hier toch niet angstvallig aan vast. Zijn veelzijdigheid bewijst hij dan ook met Postcards and Audio Letters waarin hij honderduit experimenteert met bandopnames die hij vond in oude antwoordapparaten en boomboxen in thriftstores. Na zijn volgende album Ghost of David, dat iets of wat donkerder en bevreemdender werkte, startte hij voor de afwisseling een nieuwe band genoemd naar een van zijn EP's Gathered in Song. Die mocht meespelen op zijn volgende album I Break Chairs waarop hij een volledig nieuwe met versterkers geplaveide weg insloeg die met gevarieerde reacties onthaald werd. Hierna besloot hij een versnelling terug te schakelen en te vertrekken bij Sub Pop om meer tijd te hebben voor zijn familie en zijn job als kleuterleider. Hij tekende dan bij Secretly Canadian, het label waarop hij Where Shall You Take Me? releasete, een terugkeer naar zijn kenmerkende low-key folkballade stijl. Hierna volgden de EP's en full albums elkaar toch weer in snel tempo op en releasete hij On My Way To Abscence, And Now That I'm In Your Shadow en een reissue van Gathered in Song met bonustracks. 

Voor zijn laatste twee albums nam hij producer Richard Swift onder de arm, die eerder al werkte aan albums van o.a. The Shins en Foxygen. Dit resulteerde in een voller geluid met vette knipogen richting zowel de popmuziek als de psychedelische muziek uit de sixties waardoor zowel Saint Bartlett en Maraqopa door de unanieme pers onder luid gejubel onthaald werden. Moest je dus nog niet in aanraking zijn gekomen met zijn muziek, het is tijd om daar iets aan te veranderen! Binnenkort zal hij te horen zijn op Moby's nieuwe plaat Innocents, maar mocht u logischerwijze niet kunnen wachten kan u altijd de raad van Focus Knack opvolgen: "Mocht u intussen nieuwgierig zijn geworden en die Amerikaan wat beter willen leren kennen, koop dan willekeurig één van zijn tien cd’s. Want Damien Jurado is één van de weinige artiesten die ons nog nooit heeft teleurgesteld." Met Brothers And Sisters Of The Eternal Son brengt Damien Jurado zijn nieuwe en 11de studio album uit. 3voor12 is alleszins erg enthousiast en maakte het album van de week."Met album nummer elf heeft hij zijn meest gelaagde langspeler tot dusver afgeleverd. De plaat bestaat uit tien ontdekkingstochten, met Jurado als gids en liedjes die overlopen van details."