Ertebrekers^(BE)

Februari 2016. Het ijzelde. Mensen trokken dikke jassen aan voor ze naar buiten gingen. Er gleed al eens iemand uit. Het was een koude maand. ‘Waar is de zon? De lente? Dat warme zonnebad?’ Er hing wat hopeloosheid in de lucht.

En toen verscheen eensklaps 'De Zji' van Ertebrekers, het funky vehikel van Flip Kowlier, Jeffrey Bearelle en Peter Lesage. Een vrolijk lentelied – niet zoals Jan De Wilde het zou schrijven – dat iedereen reikhalzend deed uitkijken naar momenten met de voetjes in het zand. Wat kort daarna volgde, was het debuut ‘Otel’, een plaat waarop een lekker laidback sfeer de toon zette. ‘Otel’ zou de soundtrack van de zomer worden, her en der te lande. Vaak al cruisend. Met het volume op tien. 

Drie jaar later. De wereld verandert. Niet altijd ten goede. Klimaat, politiek, ... we krijgen er vaak een punthoofd van. Maar! Er is altijd een luide maar in het verhaal. Daar zijn plots Ertbrekers terug. En ze hebben een heel nieuwe plaat: ‘Crème’. Hoezee! Hoera! Net zoals ‘Otel’ laat ‘Crème’ de zon schijnen op het moment dat we er het meest naar snakken. Wolken verdwijnen, donkere gedachten wijken en de spontane glimlach verschijnt. ‘Crème’ borduurt mooi verder op het verhaal dat ze met ‘Otel’ al schreven. Een verzameling pretentieloze pop-funk met hier en daar suave mellowness, vrolijke uptempo songs, met een lekkere beat onder de kont. Het verlangen naar hete billen op skai-zetels mag nu starten 

Dat het funky-triumviraat opgegroeid is in de jaren 1980 – en er een grote voorliefde aan funk aan heeft overgehouden – blijkt uit de kristalheldere productie. Luister naar ‘Crème’ en je zal beginnen te verlangen naar de heropstanding van het al lang ter ziele gegane ‘Funky Town’, een Radio2-programma dat in zijn tijd nogal vooruitstrevend was en elke donderdagavond de goegemeente trakteerde op het beste en het nieuwste van wat het genre te bieden had. Ondertussen – dertig jaar en een paar eighties revivals later - passeerden ook bijzonder populaire reeksen als ‘Stranger Things’ en ‘Maniac’ de revue, waarin talloze fans de soundtrack van hun jeugd herkenden. Past perfect bij de sfeer van ‘Crème’, waar de geesten van Doe Maar, Het Goede Doel en wat Franse eightiespopbands doorschemeren.

“Er staan meer elektronica en analoge synths op ‘Crème’, aldus Kowlier, ‘het album heeft een uitgesproken eighties-feel, ja. Thanks to de Roland Juno! We hebben voor ‘Crème’ niet meteen iets veranderd aan de manier van opnemen. Songs schrijven, de studio in en spelen maar. Welke nummers er op de plaat zouden komen, dat was andere koek. Jeffrey had wel 50 demo’s klaar. De snoodaard.” 
Crème is Ertebrekers 2.0, met een duidelijk keuze voor ‘de beat’ en eervolle knipogen naar early Prince, zoals in ‘Amanda’ ‘(dat funky gitaartje, die sax!) en ‘Shimokitazawa’ (Hey, hello Japan!). Of lekker clubben? Dat kan. ‘Laat je niet gaan in de diepe waters’, bekt Bearelle in ‘Diepe Waters’, maar waarom zou je dat niet doen? Duiken, kopje onder, en als een dolfijn terug boven water.  

“Er staat iets meer rechttoe-rechtaan beat op ‘Crème’ dan op ‘Otel’,” zegt Kowlier, “bewust, ja. Live klonken de songs van ‘Otel’ beter in een meer uptempo-feel. Voor ‘Crème’ hebben we meer uptempo songs geschreven. Al is er ook wel plaats voor een echte ballad, zoals ‘Jinzame Dagen’ of ‘Gisteren.’ Een beetje George Michael mocht niet ontbreken.”

Het live-verhaal kreeg eveneens een kleine make-over. Karel De Backer neemt nog steeds de drums voor zijn rekening, maar er is ook nieuw bloed: Kasper Cornelus, jong en vief, en een begenadigd toetsenist/gitarist die op het podium voor meer kleur zorgt. 

Crème kwam uit op 8 maart en werd vol lof ontvangen, onder meer door Dansende Beren:
"Ertebrekers levert met Crème weer een belachelijk aanstekelijk album af, dat best tot z’n recht komt wanneer je het plaatje iets te luid opzet, onderweg naar de zji."