ĠENN^(UK)

Zoals het een band betaamt die zijn naam ontleent aan het Maltese woord voor razernij, gedijt ĠENN in chaos. "De gekte volgt ons," lacht leadzangeres Leona Farrugia, verwijzend naar de kleurrijke geschiedenis van het kwartet, die tot nu toe werd gekenmerkt door overvallen, juridische geschillen, langeafstandssamenwerkingen en drie bandleden die vanuit Malta naar Brighton verhuisden. Gitariste Janelle Borg is het daarmee eens. "[ĠENN] had een steungroep kunnen zijn, maar we besloten in plaats daarvan muziek te maken," zegt ze doodleuk.

Afgezien van de grappen, is het deze unieke kijk en de hechte groepsmentaliteit die ĠENN muzikaal zo spannend maken, zoals blijkt uit de Liminal EP van maart. De zes nummers tellende collectie, die is uitgebracht via de Londense indie Everything Sucks Music, laat Leona, Janelle en hun bandgenoten Leanne Zammit (bas) en Sofia Rosa Cooper (drums) contrasteren tussen brandende post-punk missives en meer allusieve meditaties, gehuld in psychedelische texturen. 

Zusterschap is een treffende omschrijving voor de creatieve dynamiek binnen ĠENN: hun band is onvoorwaardelijk, gebaseerd op wederzijdse genegenheid en instinctief vertrouwen. Songs worden geboren uit groepsjams, hoewel de pandemie betekende dat ze hun proces enigszins moesten aanpassen om op afstand te kunnen werken. Het songmateriaal op Liminal is het product van deze sessies op afstand, met nummers die na de opsluiting in Brighton's Small Pond Studios met producer Sam Coveney zijn afgerond.

Belangrijke referentiepunten voor de plaat waren onder andere Baxter Drury, Metronomy, LCD Soundsystem en Captain Beefheart, maar ook Warpaint, de band's meest duurzame inspiratiebron. Als je goed luistert, hoor je hoe de band zijn Riot Grrrl-reputatie van zich afschudt en een meer experimentele en neo-psychedelische richting inslaat.