Gravenhurst^(UK)

Meer info op www.boomtownfestival.beDeze artiest speelt zaterdag 21 juli om 22u50 in de Club. Dirk Steenhaut in Focus Knack over Gravenhurst, live tijdens Les Nuits Botanique:Gravenhurst is het pseudoniem van Nick Talbot, een singer-songwriter uit Bristol die, sinds hij in 2004 debuteerde met ‘Flashlight Seasons’, dromerige akoestische (f)luisterliedjes schrijft waarin verraderlijke angeltjes verborgen zitten. Soms schuilen die in de teksten, want onder de ogenschijnlijk lieflijke oppervlakte gaan wel eens sinistere verhalen over seriemoordenaars schuil. Soms zitten ze in de muziek, die totaal onverwachts kan opvlammen en omslaan van verstild naar noisy. 

Bij het Warp-label, waar doorgaans elektronica-artiesten thuis zijn, is Gravenhurst een vreemde eend in de bijt, ook al kleurt hij zijn songs soms bij met invloeden uit Krautrock en shoegaze. Onlangs bracht hij, na vijf jaar stilte, eindelijk weer eens een langspeler uit. Op ‘The Ghost in Daylight’, zijn vierde werkstuk, voegde hij aan zijn broze akoestische geluid ook mellotrons, optigons en analoge synthesizers toe en experimenteerde hij zelfs met een vleugje psychedelia. Maar Talbots voornaamste inspiratiebron bleef toch de Britse folk uit de jaren zestig en zeventig. Uit de songs kringelden voortdurend echo’s op uit het oeuvre van Nick Drake, Richard Thompson en Simon & Garfunkel ten tijde van ‘Scarborough Fair’. Het soort muziek, kortom, dat het best gedijt op eenzame studentenkamers en doorgaans wordt gekoesterd door mensen die veel te verlegen zijn om naar feestjes te gaan.Het grootste deel van de set in Brussel bestond uit oude publieksfavorieten, die eerder te horen waren op cd’s als ‘Fires in Distant Buildings’ of ‘The Western Lands’. Met het oog op zijn huidige tournee had Nick Talbot zich met twee vrouwen omringd, waardoor Gravenhurst was uitgezet tot een trio, met Rachel Lancaster op bas en keyboards en Claire Adams op drums. Beide dames namen ook regelmatig de harmoniezang voor hun rekening. Talbots elegante fingerpickingspel werd daarbij slechts ondersteund door een rudimentaire, ingehouden drumbeat. Met ‘Nicole’, dat een al even mijmerend en introspectief karakter etaleerde, bewees Gravenhurst middels een traag voortstrompelend ritme dat het zelfs nog behoedzamer kon. Alles in de muziek was afgewogen en de ruimte tussen de noten bleek even belangrijk te zijn als de noten zelf.Misschien duikt Gravenhurst nog wel op tijdens een of ander zomerfestival. Maar dat magische uurtje in de Rotonde nemen ze ons toch niet meer af.