Ian Clement

Demonen, en hoe ze uit te drijven. Ian Clement doet het op twee manieren. U kent hem wellicht als de frontstormram bij het legendarische stonertrio Wallace Vanborn, waar hij elke gig weet om te buigen tot een sessie duivel-uitdrijven-voor-gevorderden. In z’n soloproject ruilt Clement echter mokers in voor finesse, grootspraak voor gefluister, decibels voor licht geruis achter het behang en legt hij en passant, maar onverwacht, een koude hand in je nek. Ingetogen, met uithalen.

Referenties? Mark Lanegan, Dan Auerbach, Brian Protheroe, Edward Sharpe ... singer-songwriters die net zoals Ian Clement niet te rouwig zijn om hun hart binnenste buiten te keren en er intimistische, verhalende en soms sombere songs uit te schudden, met veel aandacht voor songteksten. Dat in Clements vege lijf meer huist dan Bahaal en zijn trawanten, toonde hij voor het eerst op zijn solodebuut: het onvolprezen Drawing Daggers (2013). Een album dat ambacht, métier, maar vooral hart en ziel aan de dag legde en een gevoelige, introspectieve kant liet zien van een voorheen ruige brulbeer.

Begin dit jaar kwam er na lang wachten een opvolger. See Me In Synchronicity (2019) heet de jongste telg van het gezin. Met deze plaat schrijft Clement de afgelopen vijf jaar letterlijk van zich af. En die waren behoorlijk turbulent: gestorven familieleden, de breuk met een geliefde en de psychische pijn die dat teweegbrengt zijn de hoofdthema’s van de plaat. Het is dan ook niet verwonderlijk dat het album behoorlijk duister klinkt.

Zo ook de single Sidewinder, een statement tegen het taboe dat nog altijd rond geestelijke gezondheidsproblemen hangt. Want jawel, naast diepzinnige en emotionele motieven, beschikt de zanger ook nog over een gezonde dosis maatschappijkritiek.

Of hoe Dansende Beren het verwoordt: "Wat rest is een louterend album met inhoudelijke scherpte en diepte. Alsof Clement hiermee wilde zeggen: het verleden is dan misschien niet altijd even mooi geweest, maar opgeven hoort er nu eenmaal niet bij."