Little Trouble Kids

Er niet bijzonder bijhoren, je weleens een outcast voelen: men zou het weleens vergeten in dit ‘Hé, doe je mee!’-tijdperk vol slap gelul, maar ooit was het een badge of honour in de indierock. Little Trouble Kids zijn Eline Adamen Thomas Werbrouck, een koppel indierockers dat op zijn tweede plaat luid-zoete liedjes maakt over er niet bijhoren, en dat doet simpelweg deugd.‘Anyways’ gaat over als muziekfan verloren lopen in de van cokeheads en andere irritante hipsters vergeven muziekwereld.Rond een nijdige riff van Thomas jammert Eline wanhopig ‘This is not what we bargained for’, om vervolgens een backstage chick te imiteren die alleen maar smalltalk uitkraamt – het tovert keer op keer een glimlach van herkenning op m’n lippen.Het ‘revenge of the nerds’-gedoe is evengoed een huizenhoog cliché in de indierock, maar een pose is het op ‘Adventureland’ niet, en zeuren doen Eline en Thomas al helemaal niet.Stampvoeten, zingen en gitaren toetakelen des te meer. ‘Glamorama’, een soort lofi Millionaire, is een bom van een nummer, ‘Straight A’s’ en ‘Drunken Eyeball’ gewoon heel mooie, pakkende songs.Ik hou ook van de stem van Eline: ze is ijl en onvast maar charmant. Vooral in ‘Feed On Love’, het allermooiste liedje op de plaat, slalomt ze sierlijk rond de harde smerige gitaren. Feed on this.© Katia Vlerick, Humo