Monogold

Fender Rhodes with a twist, een gitaar die wispelturige patronen legt en de grenzen van de noise opzoekt, ze vermaalt en uitspuwt, op een fundament van in elkaar hakende bas en drums, dat is de sound van Monogold anno 2011. De band bracht zijn eerste plaat titelloos uit in 2009, in eigen beheer. Een aantal songs van die debuutplaat werden opgepikt: 'Nice Trip', 'Better Breathe In', en kregen aandacht op de nationale radio (Radio 1, StuBru). Terwijl Monogold op de eerste plaat nog zocht naar de grenzen van alternatieve pop, heeft de band voor zijn tweede album Homeland de focus verlegd, en getracht om hun sound uit te puren. Het resultaat? Silent post-rock –to give the child a name- die de rug schurkt tegen de verstilde pracht van Sigur Ros, de ingetogenheid van Bon Iver, de opkomende dreun-die-je-nooit-verwacht van Mogwai, het Deense Under Byen en de melancholie van het Belgische Isbells ... Monogold gaat uit van ‘de la musique avant toute chose’ en doet zijn ding, wars van alle trends. Het gaat om beelden. Om gevoel. Om de soundtrack bij die ene film die je enkel in je hoofd ziet afspelen. In je schikken naar de dreiging van een naderend onweer, maar toch kiezen om te gaan wandelen. In het besef dat het comme chez soi niet altijd beter is. Dat de stilte vaak heilzamer werkt dan groot geweld. Dat wat tussen de regels staat, meestal meer vertelt dan wat gezegd wordt.Homeland is nu beschikbaar op vinyl in limited edition!Wat anderen ervan vonden:Hun majestueuze songs doen nét genoeg denken aan Sigur Rós, Low of Kranky-blisspop om u in 'Homeland' binnen te loodsen. Vooral 'All Around' en 'Duyster'-favoriet 'Silence' slingeren zich sierlijk doorheen de schemerzone tussen mysterie en schoonheid, en bewijzen en passant dat songs niet überhip of razend vernieuwend hoeven te zijn om dagenlang door uw hoofd te blijven spoken. - in HumoNooit gedacht dat we in volle zomer een cd zouden gaan vergelijken met de zwarte sazie die we traditioneel, maar toch vooral op herfsitge winteravonden, als tv-dekentje bezigen. Edoch. Homelandvan monogold is nu eenmaal hartverwarmend zoals een Luikse wafel dat kan zijn op een druilerige winkelslenterdag. Van breed meanderend - We'll find our home en So we say - tot kortsprakerig knap -Without en Some day - maar toch altijd keihard in your face. Amai, zo schoon… - in MenzoDeze muziek zal ongetwijfeld vergeleken worden met de atmosferische accenten van IJslandse bands. De hoge zang en ijle orchestratie kan ook in verband gebracht worden met filmmuziek. Dit is muziek die je moet zien. - in De StandaardVrolijk word je er niet van, ijzingwekkend mooi is het wel. - in Oor'Homeland' is een melancholische sfeerplaat met een pakkende sound. - RifRaf