Nothing(US)
In 2010 begon Nothing als de therapeutische uitlaatklep van Dominic Palermo; al snel werden daar gitarist/zanger Brandon Setta en drummer Kyle Kimball aan toegevoegd. Nothing is niet zuinig op decibels en emoties, vooral dan die van de ongelukkige kant van het spectrum. In 2014 bracht de band als trio Guilty Of Everything uit, met melancholische songs over gevangenschap, verloren jeugd en verbroken banden. In 2016 volgde Tired Of Tomorrow.
Derde plaat Dance On The Blacktop werd opgenomen met producer John Agnello (Dinosaur Jr, Sonic Youth, Kurt Vile), om de liefde voor all sounds 90s naar boven te brengen. Zoals bij de vorige albums staan de songs bol van verwarring, angst, paranoia, depressie en chronische pijnen: frontman Dominic Palermo heeft een fiks verleden én werd bovendien onlangs gediagnosticeerd met CTE, een degeneratieve ziekte waarvan de symptomen al voelbaar zijn. Zware thema's, zeker tegen de apocalytische muur van reverb en fuzz die hun uithangbord geworden is. De albumtitel Dance On The Blacktop is een uitdrukking uit prison slang, die Palermo leerde kennen toen hij, jawel, in de gevangenis zat.
De songs zijn toegankelijk, maar testen de grenzen van genres af, met humor en absurditeit voor wie het horen wil. Het album komt op 24 augustus uit bij Relapse Records. Single 'Zero Day' kreeg zijn debuut op Stereogum, en in het bijhorende interview licht Dominic Palermo de songtitel toe.
"Zero Day refers to the amount of difficulty a person faces when attempting to close the door on all sense, meaning, or value when thinking on our existence is hard to put in words, but to me it has always been the latter. I've laid awake countless nights contemplating human life, its hostile uselessness, and why I'm one of the few who choose to see it that way yet manage to move onward. So I suppose in that sense Zero Day is a song of paradoxical enlightenment."
Toch schijnt op Dance On The Blacktop licht aan het einde van de tunnel. Na twee albums vol cynisme en doemdenkerij lijken de bandleden van Nothing immers weer een bestaansreden gevonden te hebben: ze willen aanwezig zijn in deze wereld, in plaats van er enkel over te zeuren. Palermo's ziekte heeft hem minder cynisch gemaakt, niet in het minst omdat hij een voorbeeld is geworden voor velen: “I want to keep my opinion, and be my cynical self, but if there’s any way for me to take what seems to be the light at the end of my very strange tunnel — and project that light onto those in need — that’s what I want to do.” Hij zamelt geld in voor organisaties die zich bezighouden met de hervorming van het strafrecht, en er zijn ook plannen voor een festival met dat doel.
“At a certain age, you do a little bit less bitching about everything, and a little bit more laughing at the absurdity of everything. I pulled my hair out for years thinking about everything, and you get to this point where you just come to terms with everything, and just try to grab a smile here and there.” (Stereogum)