Some Say Yes Some Do Less

Wat krijg je als je populaire hits wil schrijven, maar steeds bij je duistere kant terecht komt? Waarom steekt een band alle gaatjes vol die er in het geluidsspectrum te vinden zijn? Maar vooral: waarom niet? Hoe klinkt het als je bij je grootmoeder op bezoek gaat en haar een mep verkoopt? Wat is er te vinden tussen fluisterende haat en schreeuwende liefde? Welke sfeer vind je aan de Gangesh als je tijdens de jaarlijkse reiniging je broek afsteekt en je blaas leegt? Het antwoord: Some Say Less Some Do Less.Some Say Less Some Do Less heeft een eigen sound en een ijzersterke live-reputatie, zoals ze reeds lieten zien in De Kreun, Entrepot, Petrol, Kinky Star, enz. Ze brengen genuine indie-rock versus psychedelica. Op 11 juni 2011 kwam hun debuutalbum Can Not Be Played In Mono uit. De reviews die we hiervan al gelezen hebben kunnen de plaat alvast smaken.Dit alles met één grote constante, de veelzijdige stem van Tournicourt die werkelijk alle kanten uit kan en keer op keer de juiste invulling geeft aan het geheel. Schreeuwerig wanneer het moet in ‘EGZ’ en elegant wanneer het kan in ‘Blixtre’, niet toevallig ook twee nummers die ons hart bij de eerste luisterbeurten makkelijk innemen. IndiestyleEen dijk van een indie rockplaat waarop psychedelica een wervelende slingerbeweging maakt, verdient een volle pagina in dit blad. RifRafSoms heb je het gevoel dat het alweer gedaan is met de Belgische hausse. Dat de tijd van écht interessante inlandse rockgroepen al lang voorbij is, en suffe eenheidsworst regeert. En dan duikt plots, als uit het niets, het onmogelijk slecht genaamde Some Say Yes Some Do Less op. De groepsnaam mag nergens op lijken, Can Not Be Played In Mono veegt alle reserves van tafel: kopen. Goddeau Frigh by some say yes some do less