Spoon (us)

De Texanen van Spoon timmeren al 20 jaar lang eigenzinnig aan hun eigen weg en stellen de kwaliteit van de muziek altijd voorop. De muziek balanceert ergens tussen verfijnde punk en losgeslagen classic rock. Spoon werd al vergeleken met the Pixies, Sonic Youth, The Kinks, Elvis Costello, Tom Petty, ... om maar te zeggen: ze laten zich niet voor één gat vangen. De band stak van wal in 1994 en groeiden van underground press darlings tot één van de meest gerespecteerde indie rock bands. Echt uitbreken binnen zijn niche deed Spoon met Girls Can Tell (2001) en Kill The Moonlight (2002), uit een periode waar de band zijn geluid op avontuur stuurde. Doorbreken deden ze dan weer met Ga Ga Ga Ga Ga (2007) dat zowat ieder eindejaarslijstje haalde en waarvan er meer dan 300.000 exemplaren over de toonbank gingen. Spoon speelde daardoor ook op zowat elke Late Night Show van tel en single 'Don't Make Me a Target' schopte het zelfs tot in The Simpsons. Spoon leek goed op weg een vaste klant te worden in de Billboard-hitlijst, maar dat was buiten de koppigheid van Britt Daniëls en de zijnen gerekend. Opvolger Transference (2010) maakte komaf met de aanstekkelijke hooks & grooves. In de plaats kwamen - op het eerste gehoor - monotone en half afgewerkte nummers, die hun geheimen pas prijsgeven na verschillende luisterbeurten.Na een pauze van vier jaar keert Spoon terug met zijn achtste plaat. They Want My Soul kwam op 5 augustus uit op Anti Records en kreeg meteen lovende reacties over zich heen geworpen. Pitchfork gaf het album een 8,6 en Prettymuchamazing kwam zelfs met een 9,1! Of ook wel: "The sort of mid-career album promising young bands should aspire to, and long-established acts will come to resent."'Rent I Pay', een van de eerste geloste nummers uit het album brengt onversneden no-nonsense rock & roll, al blijven ze daar niet bij zitten en weten ze steeds weer te verbazen. Alsof ze na al die jaren nog maar net begonnen zijn. "They didn't burn out. They're not fading away." (Pitchfork)